Не сакам да си легнам зашто знам дека ќе морам да станам. Не сакам да го одврзам клопчето зборови кое толку удобно се има вкотвено во мојава утроба. Знаеш кога се мали маченцата како се гушкаат едно со друго, иако сеуште покриени со некоја си лигава материја?! Е така и моиве зборови, моиве чувства, се гушкаат и стискаат, знаат дека треба да се одвојат, да допрат до некого, ама не бе, упорно се лижат едни со други. Нема да спијам додека не ми прокрварат очиве, додека не бидам до толку уморна за кога ќе те видам да немам ни сила да лажам. Да исплукам се.
И сепак сум заспала обидувајќи се најсилно да си ги одржам капаците отворени, нешто слично ко што се обидуваше Том, за да не му избега Џери додека спие.
Чекорев покрај Јапонските цреши, штотуку процветани, не можев да престанам да посакувам да се трампам бар еден ден со нив. Одев со чекори толку мирни и толку мали, како никогаш досега. Како да, ако одам пополека, нема да стигнам. Гледав во телефонот, се правев дека пишувам порака, се преправав дека имам на кого да мислам во моментов освен на тебе. Те здогледав како се смееш под мустаќ додека доаѓав накај тебе. Да можев во земја ќе пропаднев, цревава почнаа да ми се вртат, грлото да ми се суши. Зедов од црешовиот цут, се напив од неговата смиреност. Го симнав сонцето, го грицнав како мала сочна штотуку испржена крофна. Не беше ти повеќе човекот кој ми задава грижи нит несоница. Побарав од универзумот само дваесет секунди неверојатно луда храброст за да си ги кажам најлудите соништа кои ти ги нуди мојава пумпа. Паднав лесно од облачето со моите другарки снегулки, ме дочека мирно и тивко на твојата дланка. Косата ми беше врзана во пунџичка, зацврстена со црвен дрвен молив со специфичен мирис. Не, не можеше ни да претпоставиш што ќе ти кажам, ама и тоа е нешто. Малку да смениме. Зашто, промената е добра, промената некогаш е се. Баш се.
