Дишам.

Ах, проклет аларм. Пак дишам. Денес несомнено ќе биде прекрасен ден. Можеби ќе ми биде и последен, а може и ќе доживеам уште стотици, илјадници убави денови. Кој знае? Јас немам поим. Единствено нешто што знам е дека ќе станам, ќе јадам, ќе се смеам, ќе љубам како да сум сигурна дека никогаш повторно нема да имам шанса да го направам истото. Можеби додека среќно со јаболкото в рака ќе го поминувам секогаш мирниот пешачки премин, баш денес, во 8:13, лудо ќе пролета црвен автомобил кој ќе ми ги скрши коските и ќе ми ја растури утробата. Не знам. Можеби и ќе го поминам пешачкиот. Можеби и ќе имам баш успешен ден, а може и некоја будала ќе се појави пред мене и ќе ме застрела на лице место. Онака, му дошло. Можеби. Кога ќе си одам од факултет, на баба ќе и купам цвеќе. Хм, гербери, ги обожава. Мојата ѕверка секако заслужува бар малку внимание. Може и нема баш да стигнам до неа ако ја земеме во предвид мојата алергија па се испогушам додека стигнам до станот. Сепак, се надевам дека ќе ја изгушкам за да знае колку ја сакам. На сите сакам да им кажам колку ми значат. Доста ми е од молчење, доста ми е од каење. Тоа што ми лежи на душа сакам да го кажам денес, зашто утре може и да ме нема. Тоа што сакам да го направам, ќе го направам додека дишам, па ти ако сакаш дуби на глава. Ќе ја прошетам секоја педа од земјава, па макар ми било и последно. Тоа што ми се јаде, ќе го јадам, затоа што сакам. Затоа што душата ми бара. Ако ми се плаче, ќе се исплачам; ако ми се вика, ќе викам со последните сили. Ако сакам, ќе се нишам на нишалките во парк. Ако ми се шета до зори, ќе шетам смеејќи се со луѓето кои ме сакаат. Ќе играм цела ноќ додека не ме здоболат стапалата. И можеби, ако врне ќе трчам по дождот како да сум на маратон. Затоа што живеам за мене, живеам сега.Затоа што животот е мој и животот ми е еден. Другото го чувам за другпат, засега само тоа и толку.

Пуста навика

Кога сме мали, водени сме од инстинктите. Како што растеме, патиме од навиките. Поготово лошите. Не јадат, не разјадуваат, не тераат да се каеме, да кукаме. И после пак одново, како ништо да не било. 

Не вежбаме и еден месец пред одмор почнуваме да туфкаме зошто не сме вежбале; кога ќе сфатиме дека не можеме ни 500 метри да поминеме без да се задишеме, пак, треба да почнам да вежбам, и остануваме на тоа.Секој викенд пиеме како стоки, се налеваме и наредното утро, секако, „нема веќе да пијам“, кое по некоја стотинка вешто се претвора во “ај ќе намалам бар со пиењето”.Секој празник не можеме да престанеме да јадеме од сармите, руската салата, кифличките, месото и што уште не, ама нели, не е до нас, премногу е вкусно. И да, „малку се празници деее, ќе намалам со храна следните денови“. 

По навика, им честитаме роденден на луѓето со кои сме скрстиле по некој збор на роденденот на Маја во 7мо, а некако несреќно сме се нашле на фб. Цел живот јадеме благо под изговор дека еднаш се живее и кога на 60 години не посетува пријателчето „дијабетес“ пак се враќа старото добро, „еднаш се живее, ми бара душата“.

Не учиме на време, нели, „има време“, па ноќта пред испит ја поминуваме со малку крв во кофеинот и рахитично тресење. 

По навика копаме по бубулиците а потоа поминуваме часови пред огледало цмиздрејќи дека лицето ни е полно со дупки и секако, после некој ден пак го правиме истото. 

По навика, мислиме за тоа како би било убаво да им кажеме нешто на луѓето и тоа останува само на мислење. Секојдневно мислиме на другарот/ката кој/а ќе остане само тоа, затоа што, по навика, немаме гз ништо да кажеме.Ко што би рекол Бени, по навика, бар јас, излегувам со мокра коса па сега ужасно ме боли главата.