Веруваш ли?

Пролет. Излегувам, шетам по дождот, шлапкам во вирчињата и весело се смешкам. Зборуваме со дождот и капките ме галат и ме тераат да размислувам за се што толку многу немам желба.

Едно знам. Знам дека не знам. Не знам да признаам дека те сакам. Те сакам зашто си ми мил. Мил си ми зашто толку се трудиш да ми бидеш само другар. Другар си ми зашто никогаш не се согласуваш со мене. Со мене си дури и кога сум неподнослива. Неподнослива сум секогаш кога не можам да те прочитам. А не можам да те прочитам најголемиот дел од времето. Време, дај ми време. Времево ме потсетува на тебе, затоа што толку многу го неќеш дождот. А дождот и јас сме едно. Едно сме и јас и ти. Јас и ти, една целина составена од куп нецелини. Нецелини, совршени несовршености, конфузии, недоречености, смеа, глупави муабети. А глупави муабети тешко се прават, знаеш ли? Знаеш ли дека ми е преслатко како се правиш дека не ти е гајле, а колку само ти се гледа на лице дека те нервирам, знаеш? Знаеш ли дека премногу мислам?

Мислам дека треба да те пуштам.

Мислам дека не треба толку да мислам.

Мислам дека ќе се разболам заради дождов.

Дождов ме прави среќна. Среќна сум.

Дали ти веруваш во нас?