Клупата

Седев таму смеејќи се на глас, гледајќи ја пред мене една од моите најдобри пријателки. Зборувавме за тоа колку ни се промени животот во последниве 2-3 години, на добро, фала му на Бога. Секако дека нa моја сметка беше удрен реметот дека ќе останам сама, огорчена тетка која ќе работи на разводи, стандард. Во последниве две години, бегајќи од тоа што го сакав и барајќи нешто разумно, во животов ми се свртеа барем 7 момци. Добро, точно 7. И секогаш нешто недостасуваше; јас сакав да шетам, да не се прибирам дома кога на хоризонтот ќе се покажеше таква шанса, а ниеден од нив немаше време да се справува со мојот детски дух. Се клопотевме како луди на глупостите кои ги правевме неколкуте лета уназад кога дојде време да си ги собереме парталите, Вики требаше да се сретне со свршеникот да разгледуваат елементи за кујната. Леле, свршеник. Не ми се верува.
Дојдов дома, викнав „Honey, I'm home“ и слатко си се изнасмеав на ваквата моја глупост. Веќе неколку години живеев сама. Мојот стан се правеше лом после секоја „женска вечер“ која ја поминувавме играјќи, пиејќи, пеејќи; правејќи се што може да се прави со на крај - јќи. Си пуштив музика, ставив вода во едно несмасно големо керамида боја тенџере, ги извадив шпагетите од фиоката над фрижидерот, ги оставив на шанкот и почнав да го правам сосот и да го сецкам босилекот. Среќно седнав на прилично пропаднатиот тросед кој плачеше за соодветна замена, се наместив и пуштив да дрнда некоја лигава сапуница. Колку да ми прави друштво, онака.

Кој не се здрвил на стар тросед не знае за болка во половината. Мрзеливо станав и излегов да прошетам. Си купив сончоглед и тргнав накај паркот. Купишта луѓе си ги шетаа кучињата и децата, а јас седев на мојата клупа и ги набљудував, едни млади си вриштеа еден на друг затоа што не можеа да се договорат за името на нероденото дете, други уште позелени седеа на соседната клупа и си гугаа. Инаку, да, мојата клупа. Сите момци на првиот состанок, поточно пред да ме испратат дома, ги носев тука, на одобрување од клупата. Не дека ми зборуваше, скраја да е, ама сакав да ги запознава, на еден начин, барав одобрение, потврда дека не правам некоја тешка и непромислена глупост. А често правев.

Дишам.

Ах, проклет аларм. Пак дишам. Денес несомнено ќе биде прекрасен ден. Можеби ќе ми биде и последен, а може и ќе доживеам уште стотици, илјадници убави денови. Кој знае? Јас немам поим. Единствено нешто што знам е дека ќе станам, ќе јадам, ќе се смеам, ќе љубам како да сум сигурна дека никогаш повторно нема да имам шанса да го направам истото. Можеби додека среќно со јаболкото в рака ќе го поминувам секогаш мирниот пешачки премин, баш денес, во 8:13, лудо ќе пролета црвен автомобил кој ќе ми ги скрши коските и ќе ми ја растури утробата. Не знам. Можеби и ќе го поминам пешачкиот. Можеби и ќе имам баш успешен ден, а може и некоја будала ќе се појави пред мене и ќе ме застрела на лице место. Онака, му дошло. Можеби. Кога ќе си одам од факултет, на баба ќе и купам цвеќе. Хм, гербери, ги обожава. Мојата ѕверка секако заслужува бар малку внимание. Може и нема баш да стигнам до неа ако ја земеме во предвид мојата алергија па се испогушам додека стигнам до станот. Сепак, се надевам дека ќе ја изгушкам за да знае колку ја сакам. На сите сакам да им кажам колку ми значат. Доста ми е од молчење, доста ми е од каење. Тоа што ми лежи на душа сакам да го кажам денес, зашто утре може и да ме нема. Тоа што сакам да го направам, ќе го направам додека дишам, па ти ако сакаш дуби на глава. Ќе ја прошетам секоја педа од земјава, па макар ми било и последно. Тоа што ми се јаде, ќе го јадам, затоа што сакам. Затоа што душата ми бара. Ако ми се плаче, ќе се исплачам; ако ми се вика, ќе викам со последните сили. Ако сакам, ќе се нишам на нишалките во парк. Ако ми се шета до зори, ќе шетам смеејќи се со луѓето кои ме сакаат. Ќе играм цела ноќ додека не ме здоболат стапалата. И можеби, ако врне ќе трчам по дождот како да сум на маратон. Затоа што живеам за мене, живеам сега.Затоа што животот е мој и животот ми е еден. Другото го чувам за другпат, засега само тоа и толку.

Пуста навика

Кога сме мали, водени сме од инстинктите. Како што растеме, патиме од навиките. Поготово лошите. Не јадат, не разјадуваат, не тераат да се каеме, да кукаме. И после пак одново, како ништо да не било. 

Не вежбаме и еден месец пред одмор почнуваме да туфкаме зошто не сме вежбале; кога ќе сфатиме дека не можеме ни 500 метри да поминеме без да се задишеме, пак, треба да почнам да вежбам, и остануваме на тоа.Секој викенд пиеме како стоки, се налеваме и наредното утро, секако, „нема веќе да пијам“, кое по некоја стотинка вешто се претвора во “ај ќе намалам бар со пиењето”.Секој празник не можеме да престанеме да јадеме од сармите, руската салата, кифличките, месото и што уште не, ама нели, не е до нас, премногу е вкусно. И да, „малку се празници деее, ќе намалам со храна следните денови“. 

По навика, им честитаме роденден на луѓето со кои сме скрстиле по некој збор на роденденот на Маја во 7мо, а некако несреќно сме се нашле на фб. Цел живот јадеме благо под изговор дека еднаш се живее и кога на 60 години не посетува пријателчето „дијабетес“ пак се враќа старото добро, „еднаш се живее, ми бара душата“.

Не учиме на време, нели, „има време“, па ноќта пред испит ја поминуваме со малку крв во кофеинот и рахитично тресење. 

По навика копаме по бубулиците а потоа поминуваме часови пред огледало цмиздрејќи дека лицето ни е полно со дупки и секако, после некој ден пак го правиме истото. 

По навика, мислиме за тоа како би било убаво да им кажеме нешто на луѓето и тоа останува само на мислење. Секојдневно мислиме на другарот/ката кој/а ќе остане само тоа, затоа што, по навика, немаме гз ништо да кажеме.Ко што би рекол Бени, по навика, бар јас, излегувам со мокра коса па сега ужасно ме боли главата.

Лавиринт

Толку секогаш истата приказна се врти во мојов живот, што дури и на самиот почеток, го знам очигледниот крај. Многу ми е жал, искрено. Никогаш не си ги оставам мечтите да патуваат низ мојата реалност. Како да сум заглавена во еден од оние лавиринтине со зелена ограда и упорно, но за жал неуспешно го барам излезот...Застанувам кај розовата слаткарница каде ми купуваш крофни, наросени со голем, крупен шеќер кои ги јадам со сласт и голема детска насмевка. Тивко, но сепак толку гласно ми тупоти срцето додека се кикотиме за било што и да зборуваме. Усните неуморно откриваат тајни за нашите животи, кои се надевам дека ќе ги чувам како што не го чував Дневникот на 9 годишната јас. Така некое време кружиме опколени со зеленилото, кое како треска, не тера без престан да се смееме. Да бев со некој друг, знам, досега нозете ќе ме здоболеа и ќе седнев на земја, намуртено, како дете на кое му ја земале омилената играчка. Ти некако ме поттикнуваш да продолжам, да пеам, да врискам од среќа, иако не знам каде одам, да се смеам во сон иако јавето и баш не ми е по ќеиф. Само да не дојдеме до омилениот ми ќорсокак, каде јас тврдам дека треба да се обидеме да ја поминеме оградата, со сите сили да поминеме над или низ неа, да продолжиме заедно, а ти очајно крекаш да се вратиме назад и да продолжиме да зборуваме за твоите нови љубови, за мајка ти и за нашите поединечни животи.