Себе

Некои денови, стојам во кујната заедно со моите 20 и кусур години, ставам вода за кафе и си го спремам доручекот. Во позадина свири баш таа песна која во моментов ми допира до сите сетила, ми ги меша чувствата како што се меша ајвар. Стојам така и размислувам за денот, за факултетот, небитните работи. За повозбудливи работи како книгите кои ги читам моментално,  посакуваните патувања и за врските.  И за оние чиј мирис веќе се изветреал од мојата кожа и идните, надежните, кои тераат на весело потскокнување и искрено-срамежлива насмевка. И за момент престанувам да се чувствувам „дома“ во мојата кожа, ни во мојата куќа, кога веќе правиме муабет. Недостигаат едни раце кои држеа така силно и нежно во исто време. Недостига мирот и радоста што ја исполнуваше душава. И сфаќам дека никогаш нема да бидам пак тоа 17 годишно дете, кое мислеше дека го освоило светот. А сепак, не сум била ни постара отколку што сум денес. 
Сакам да си излезам од кожа. Ми тежи некако. Да можев да си ги запрам мислите, да прекинеа да ме преиспитуваат зошто сум направила нешто и да ми кажуваат што да правам понатаму. Протестирам и излегувам на тераса со надеж дека таму ќе престанат да ми бамборат мислите. Излегувам и на тие неколку метри квадратни, се престанува. Земјата престанува да се врти, седнувам на столица и оставам она мало јужно ветре да ми ги гали косите. Како да сум оставила се во минатото, во една точка која во моментот не ја ни гледам. Само ги гледам краевите на терасата и знам дека сум таму каде што сакав да бидам. Како мало дете кое шара по цела куќа за да најде нешто кое не знае да го именува. Го прашуваш што бара, а тоа ноншалантно ти вели – Себе. Песната ми заврши. Кафето ми е готово. Вдишувам и издишувам. Ќе бидам добро за пет минути.  

Тој

Не сакам да си легнам зашто знам дека ќе морам да станам. Не сакам да го одврзам клопчето зборови кое толку удобно се има вкотвено во мојава утроба.  Знаеш кога се мали маченцата како се гушкаат едно со друго, иако сеуште покриени со некоја си лигава материја?! Е така и моиве зборови, моиве чувства, се гушкаат и стискаат, знаат дека треба да се одвојат, да допрат до некого, ама не бе, упорно се лижат едни со други. Нема да спијам додека не ми прокрварат очиве, додека не бидам до толку уморна за кога ќе те видам да немам ни сила да лажам. Да исплукам се.
И сепак сум заспала обидувајќи се најсилно да си ги одржам капаците отворени, нешто слично ко што се обидуваше Том, за да не му избега Џери додека спие. 

Чекорев покрај Јапонските цреши, штотуку процветани, не можев да престанам да посакувам да се трампам бар еден ден со нив. Одев со чекори толку мирни и толку мали, како никогаш досега. Како да, ако одам пополека, нема да стигнам. Гледав во телефонот, се правев дека пишувам порака, се преправав дека имам на кого да мислам во моментов освен на тебе. Те здогледав како се смееш под мустаќ додека доаѓав накај тебе. Да можев во земја ќе пропаднев, цревава почнаа да ми се вртат, грлото да ми се суши. Зедов од црешовиот цут, се напив од неговата смиреност. Го симнав сонцето, го грицнав како мала сочна штотуку испржена крофна. Не беше ти повеќе човекот кој ми задава грижи нит несоница. Побарав од универзумот само дваесет секунди неверојатно луда храброст за да си ги кажам најлудите соништа кои ти ги нуди мојава пумпа. Паднав лесно од облачето со моите другарки снегулки, ме дочека мирно и тивко на твојата дланка.  Косата ми беше врзана во пунџичка, зацврстена со црвен дрвен молив со специфичен мирис. Не, не можеше ни да претпоставиш што ќе ти кажам, ама и тоа е нешто. Малку да смениме. Зашто, промената е добра, промената некогаш е се. Баш се.

Клупата

Седев таму смеејќи се на глас, гледајќи ја пред мене една од моите најдобри пријателки. Зборувавме за тоа колку ни се промени животот во последниве 2-3 години, на добро, фала му на Бога. Секако дека нa моја сметка беше удрен реметот дека ќе останам сама, огорчена тетка која ќе работи на разводи, стандард. Во последниве две години, бегајќи од тоа што го сакав и барајќи нешто разумно, во животов ми се свртеа барем 7 момци. Добро, точно 7. И секогаш нешто недостасуваше; јас сакав да шетам, да не се прибирам дома кога на хоризонтот ќе се покажеше таква шанса, а ниеден од нив немаше време да се справува со мојот детски дух. Се клопотевме како луди на глупостите кои ги правевме неколкуте лета уназад кога дојде време да си ги собереме парталите, Вики требаше да се сретне со свршеникот да разгледуваат елементи за кујната. Леле, свршеник. Не ми се верува.
Дојдов дома, викнав „Honey, I'm home“ и слатко си се изнасмеав на ваквата моја глупост. Веќе неколку години живеев сама. Мојот стан се правеше лом после секоја „женска вечер“ која ја поминувавме играјќи, пиејќи, пеејќи; правејќи се што може да се прави со на крај - јќи. Си пуштив музика, ставив вода во едно несмасно големо керамида боја тенџере, ги извадив шпагетите од фиоката над фрижидерот, ги оставив на шанкот и почнав да го правам сосот и да го сецкам босилекот. Среќно седнав на прилично пропаднатиот тросед кој плачеше за соодветна замена, се наместив и пуштив да дрнда некоја лигава сапуница. Колку да ми прави друштво, онака.

Кој не се здрвил на стар тросед не знае за болка во половината. Мрзеливо станав и излегов да прошетам. Си купив сончоглед и тргнав накај паркот. Купишта луѓе си ги шетаа кучињата и децата, а јас седев на мојата клупа и ги набљудував, едни млади си вриштеа еден на друг затоа што не можеа да се договорат за името на нероденото дете, други уште позелени седеа на соседната клупа и си гугаа. Инаку, да, мојата клупа. Сите момци на првиот состанок, поточно пред да ме испратат дома, ги носев тука, на одобрување од клупата. Не дека ми зборуваше, скраја да е, ама сакав да ги запознава, на еден начин, барав одобрение, потврда дека не правам некоја тешка и непромислена глупост. А често правев.

Гајле ми е

Некогаш, правиш се за луѓето. Мислиш дека би направил се што треба, се што ќе посакаат. Затоа што и тие би биле тука за тебе. Ама понекогаш, само понекогаш, сфаќаш колку само е мал бројот на луѓе кои вредат. Некои вредат, ама па не до толку. Не до толку да се изгубиш себе си, не до толку да не ги правиш работите кои ги сакаш, не до тол-ку. И доколку не се свестат пред ти да се свестиш колку трпението ти е при крај, ќе биде тивко. Единственото нешто што ќе имаш да им го кажеш, многу лесно може биде баш она што јас имам да го кажам сега. Гајле ми е што не ми е гајле што тебе не ти е гајле дека јас сум единствената на која и е гајле за тебе. Иди у три лепе.

Да бев јас јас

Сега, мислам на тебе.
Пред еден час, исто.
Знам дека те имам, а уште повеќе те немам.
Тоа, може и најмногу боли.
Пиши ми. Било што.
Збор, два, колку да знам дека бар помислуваш на мене.
Дојди, кажи ми дека никогаш не ти значев.
Дојди и кажи ми дека не погрешив
кога одлучив дека тебе нема да ти кажам дека те сакам.
Затоа што навистина, само те љубам.
А за да го кажам тоа, ми треба време.
Треба да созрее во мене мислата,
да знам дека тоа што го чувствувам нема да го од-чувствувам.
Дојди или не приближувај ми се,
бегај од мене.
Бар тргни го погледот од мене,
тргни ја насмевката од лице кога ќе ме видиш.
Ме лажеш ненамерно, знам, ама да бев јас јас ќе те мразев.
А пошто не сум, уште те викам либе.

Дишам.

Ах, проклет аларм. Пак дишам. Денес несомнено ќе биде прекрасен ден. Можеби ќе ми биде и последен, а може и ќе доживеам уште стотици, илјадници убави денови. Кој знае? Јас немам поим. Единствено нешто што знам е дека ќе станам, ќе јадам, ќе се смеам, ќе љубам како да сум сигурна дека никогаш повторно нема да имам шанса да го направам истото. Можеби додека среќно со јаболкото в рака ќе го поминувам секогаш мирниот пешачки премин, баш денес, во 8:13, лудо ќе пролета црвен автомобил кој ќе ми ги скрши коските и ќе ми ја растури утробата. Не знам. Можеби и ќе го поминам пешачкиот. Можеби и ќе имам баш успешен ден, а може и некоја будала ќе се појави пред мене и ќе ме застрела на лице место. Онака, му дошло. Можеби. Кога ќе си одам од факултет, на баба ќе и купам цвеќе. Хм, гербери, ги обожава. Мојата ѕверка секако заслужува бар малку внимание. Може и нема баш да стигнам до неа ако ја земеме во предвид мојата алергија па се испогушам додека стигнам до станот. Сепак, се надевам дека ќе ја изгушкам за да знае колку ја сакам. На сите сакам да им кажам колку ми значат. Доста ми е од молчење, доста ми е од каење. Тоа што ми лежи на душа сакам да го кажам денес, зашто утре може и да ме нема. Тоа што сакам да го направам, ќе го направам додека дишам, па ти ако сакаш дуби на глава. Ќе ја прошетам секоја педа од земјава, па макар ми било и последно. Тоа што ми се јаде, ќе го јадам, затоа што сакам. Затоа што душата ми бара. Ако ми се плаче, ќе се исплачам; ако ми се вика, ќе викам со последните сили. Ако сакам, ќе се нишам на нишалките во парк. Ако ми се шета до зори, ќе шетам смеејќи се со луѓето кои ме сакаат. Ќе играм цела ноќ додека не ме здоболат стапалата. И можеби, ако врне ќе трчам по дождот како да сум на маратон. Затоа што живеам за мене, живеам сега.Затоа што животот е мој и животот ми е еден. Другото го чувам за другпат, засега само тоа и толку.

Лавиринт

Толку секогаш истата приказна се врти во мојов живот, што дури и на самиот почеток, го знам очигледниот крај. Многу ми е жал, искрено. Никогаш не си ги оставам мечтите да патуваат низ мојата реалност. Како да сум заглавена во еден од оние лавиринтине со зелена ограда и упорно, но за жал неуспешно го барам излезот...Застанувам кај розовата слаткарница каде ми купуваш крофни, наросени со голем, крупен шеќер кои ги јадам со сласт и голема детска насмевка. Тивко, но сепак толку гласно ми тупоти срцето додека се кикотиме за било што и да зборуваме. Усните неуморно откриваат тајни за нашите животи, кои се надевам дека ќе ги чувам како што не го чував Дневникот на 9 годишната јас. Така некое време кружиме опколени со зеленилото, кое како треска, не тера без престан да се смееме. Да бев со некој друг, знам, досега нозете ќе ме здоболеа и ќе седнев на земја, намуртено, како дете на кое му ја земале омилената играчка. Ти некако ме поттикнуваш да продолжам, да пеам, да врискам од среќа, иако не знам каде одам, да се смеам во сон иако јавето и баш не ми е по ќеиф. Само да не дојдеме до омилениот ми ќорсокак, каде јас тврдам дека треба да се обидеме да ја поминеме оградата, со сите сили да поминеме над или низ неа, да продолжиме заедно, а ти очајно крекаш да се вратиме назад и да продолжиме да зборуваме за твоите нови љубови, за мајка ти и за нашите поединечни животи.

Еднаш кога љубев.

                                                                                                                                       ...нешто заборавено

   Верувам. Верувам кога ќе ми речеш дека ме сакаш, навистина го мислиш тоа. А зошто ли верувам? Зошто верувам во луѓето кога знам какви се. Мивки. Расипници, неблагодарни, неверници. Користољубиви суштества кои не знаат да сакаат. И јас треба да сум суштество. Треба да сум човек. А човек ли сум чим се прашувам дали треба да верувам, дали треба да сакам, дали треба да постојам...

     Секој ден ми почнуваше еднакво. Не, не велам дека секој ден е ист. Напротив. Секој ден е приказна сама за себе. Приказна која треба да биде поразлична и пошарена од минатата. Сепак, моите денови сакав да почнуваат исто. Обожував кога наутро ќе те видев и ќе ми ја покажеше твојата најубава насмевка притоа гушкајќи ме како да не си ме видел неколку месеци, а нашата последна средба била минатиот ден. Те љубев. На секој можен начин и во секоја форма која постои. И сеуште те љубам. Со цело срце и цела душа. Правиш да се чувствувам како да можам да го освојам светот, како да значам. Правиш да чувствувам дека сум потребна, постојана, единствена. Го сакам тоа.

Не сакам да признаам дека можеш да ми го одземеш тоа што ме прави среќна. Немој. Те молам немој. Ветувам дека можам да бидам секогаш тука за тебе, затоа што ти си секогаш тука за мене. Знам дека не е лесно да се откажеш од мислата дека сите си одат. Знам. Мене тоа ми е најголемиот страв.

Но, јас не дозволувам луѓето да си одат. Ги држам до мене најсилно што можам, затоа што тие се дел од мене. Делод моето срце и душа. И ми требаат за да опстанам.

Немој да бидеш странец. Немој да гледаш надолу кога јас ја давам мојата душа за да ме погледнеш. Земи ми се, земи ми ја целата љубов и целото мое срце, само не вели  ми да заминам. Не терај ме да го напуштам сето она кое толку ми значи. Знам дека ме сакаш и ти. На било кој начин. Се што правам, го правам за тебе и за оние што ги сакам. Јас сакам луѓе. Сакам да сакам. Ме исполнува.

Немој да бегаш од мене со најбрзите чекори од кои бегаш од непријателите. Биди тука. Само биди до мене. Сакам да знам дека си тука, дека можам да плачам со тебе. Сакам да знам дека кога ќе те гушнам и ти ќе ме гушкаш.

Зошто си толку изгубен во сето ова? Не знам како и што треба да да направам за да го имам минатото. И не,нема да најдам некој како тебе.

Ти знаеш дека времето лета, но скоро вчера ни беше времето на нашите животи. Се смеевме. Пеевме. Од срце се смеевме. Тебе ти го посакувам само најдоброто, затоа што го заслужуваш. Верувам дека заслужувам и јас.

И можеби моите чекори ќе отидат многу подалеку од тебе. И можеби нема се да биде како во последниве месеци. Но, зошто баш сега реши да кренеш раце од мене? Не можам да продолжам да се борам ако ти не престанеш да ми фрлаш камени плочки по глава. Не можам да одам со главата низ ѕид ако тебе не ти е важно. Не знам како да ги кренам рацете од човекот кој ме прави среќна, а можеби и не сакам.

Остај тоа што во мене се зачна и многу поинаква љубов кон тебе. Всушност, не ни знам од кога е зачната.Можеби беше само затскривана. Од страв. Од трепет. Поради разочарување и неверица. И кој ѓавол ме тераше да си признаам. Подобро си живееше во потсвеста. Беше мирно, си спиеше.

Велам, остави, но, не мислам така. Велам, остави, но мислам остани.

Дај ми ја бар среќата од твојата насмевка и прегратка.

Тука ќе бидам, ќе те чекам да се вратиш од каде и да си тргнал. Се надевам дека пасошот ќе ти истече многу побрзо отколку што сакаш.

Се чувствувам столчено. Буквално. Се ме боли. Дај ми апче, те молам.

            Велам дека не треба да верувам, да се надевам, да љубам. А сето тоа го правам. Впрочем, тоа ме прави мене. Ги исполнува празнините во мене, ме гради, ме прави подобра личност.

Сето тоа го правам. Морам. Тоа сум јас. Сепак сум само човек.

Те сакам, ме љубиш.

Зарем не сметате дека луѓето постојано викаат "те сакам"?!  Треба да има толку големо значење, но полека и сигурно станува толку често употребувано, што ја губи смислата.
За да добиеш едно искрено "те сакам" од мало детенце ти требаат неколку "Животинско царство", шетање низ парк, секојдневно внимание, игра. Само маливе ли знаат колку многу треба за да се каже едно  "те сакам" ?! Многу луѓе "те сакам" кажуваат како што велат "сакам круша, колач, нови чевли, да одам на тоа место...". Од каде произлегува таквата потреба?! Дали е тоа потреба да се осигураме во нашето место покрај дотичната личност?! Потреба за внимание?! Дали е тоа едноставно збор кој ни излетал во налет на убави чувства?!
Не можеме да кажеме дека сакаме некого, кога во суштина личноста само ни е мила и убаво ни е да поминуваме време со неа. Нели постои многу повеќе од тоа во едно "те сакам"?!
Треба да ги мериме зборовите; треба да внимаваме како им се обраќаме и што се им кажуваме на луѓето. Може и не го сфаќаме тоа додека не се подзамислиме, но луѓето не се круши.

И, искрено, претпочитам "те љубам"; ми дава чувство на тежина, на искреност. Па и произлегува од зборот "љубов". :)
Ако Петре вели "Кога ја љубев Дениција, како да внесував летен воздух во воздухот зимен", љубете се луѓе, ладно ми станува. :)