Гајле ми е

Некогаш, правиш се за луѓето. Мислиш дека би направил се што треба, се што ќе посакаат. Затоа што и тие би биле тука за тебе. Ама понекогаш, само понекогаш, сфаќаш колку само е мал бројот на луѓе кои вредат. Некои вредат, ама па не до толку. Не до толку да се изгубиш себе си, не до толку да не ги правиш работите кои ги сакаш, не до тол-ку. И доколку не се свестат пред ти да се свестиш колку трпението ти е при крај, ќе биде тивко. Единственото нешто што ќе имаш да им го кажеш, многу лесно може биде баш она што јас имам да го кажам сега. Гајле ми е што не ми е гајле што тебе не ти е гајле дека јас сум единствената на која и е гајле за тебе. Иди у три лепе.

Орев

Не сакаме сите на ист начин. Не сакаме исти работи, а уште помалку исти луѓе. Јас на пример, те сакам, држејќи го тоа за себе. Тоа е мојот начин на сакање. Затоа што се плашам; страв ми е да откријам дека зад тврдиот орев, всушност се крие едно големо marshmallow. Зашто, да бидеш бело, вкусно, пенливо колаче и не е така позитивно. Те гмечат, те гњават и после со сласт ќе те пикнат в уста дур не се стопиш. И тогаш, ќе те претопат со нив, не ќе остане ништо твое во тебе, не ќе те остават да дишеш. И уште полошо, никој не може да се задоволи само со едно marshmallow. После тебе, после откривањето на твојата кревкост, не си веќе интересен, па во стомакот ќе ти се придружат уште најмалку неколку пенести другарчиња. А вака, орев; никој не може да изеде многу, тешко се кршат, не знаеш што се крие во внатрешноста, па претпазливо се врткаш со чеканчето размислувајќи на кој начин и како да го скршиш. А и внатрешноста, може да изгледа светло кафена, совршена, а всушност да е непријатно горчлива. Вака така, биди си орев, може никој нема ни да примети дека си паднал под огромната сенка, а може и ќе те најде претпазливото дете на комшиите кое ќе те чува, ќе те подари на мајка му и ќе станеш дел од една голема и вкусна чоколадна торта.