Иднината на нашите деца...

Кога бев мала, дедо ми ми раскажуваше приказни во кои учителите, даскалите, како што вели тој, биле најпаметните и најучените луѓе. Биле почитувани, затоа што биле извор на мудрост и знаење. Денес кога ќе се спомне именката "наставник/учител" никој не помислува на ова значење, можам да гарантирам. Каде отиде времето кога во Септември, 1во одделение, добив заслужена единица заради ненапишана домашна? (за бројот 5 и буквата Д, вечно ќе го памтам тоа...)Каде отиде времето кога се тресевме дали со правилен акцент ќе ги изговориме зборовите; кога ни значеше добиената 5ка; кога со гордост можевме да кажеме "Наставничката е мојата втора мајка" и кога таа беше нашиот идол?! Почетоците на нашето образование, семето од кое ние понатаму зависи дали ќе станеме јавор, липа, бор, зелена грмушка итн, е таму. А кој ни ги учи нас децата? Педагошкиот факултет стана симбол за слаб факултет на кој се запишуваат студенти кои едвај го завршиле средното образование или го завршиле со некое задоволително знаење и успех, па немајќи шанса да се запишат на некој друг факултет, решаваат да ни ги уништат децата. Не случајно кратенката на поранешната виша педагошка школа била ВПШ (ваша последна шанса). Со чест на исклучоците, но не сакам моето дете да го учи наставничка која прочитала помалку книги отколку бројот на лектири до 4то. Нели треба наставниците да бидат всушност најдобрите ученици, нели треба нивната професија да е една од најценетите?! Грешката е во општеството..Кога некој ќе помисли, "сакам да работам со деца, сакам да бидам наставник", веднаш му доаѓа мислата "А што ќе правам со плата од 12 илјади?!". Така завршуваме нашите деца да ги учи партиски вработена учителка; жена на шоферот од Влада, братучетка од мушка тетка на секретарката на незнам си кој и разни други неписмењаци. На здравје нека ни е.